Voetjes op de vloer

Ik val maar gelijk met de deur in huis. Dank, dank, dank voor jullie ontzettend lieve, leuke en mooie videoboodschappen. Ik voel mij een rijk mens met zoveel lieve vrienden en familie om me heen. Mijn laatste vlucht die ik gelukkig nog kon maken was één en al verrassingen. De vlucht kreeg ik een dag van te voren in mijn rooster. Ik had geen verwachtingen op zo’n korte termijn.

• 

Gevangenis

Gelukkig een vlucht met bewegingsvrijheid, namelijk São Paulo, Brazilië. Het had net zo goed een vlucht naar een land in het Verre Oosten kunnen zijn. Dat betekent eenzame opsluiting op je kamer waar je drie keer per dag een maaltijd voor de deur gezet krijgt. Dus geen room-service maar hallway-service. Er zit nog net geen luikje in je deur waardoor ze het geven. De hele dag Netflix series kijken zoals “Prison Brake”, “Orange is the new black”, “Vis a vis” om je verblijf tot een echte gevangenis beleving te maken.

• 

• 

Verrassing

Maar nee, ik zit in São Paulo. Bij aankomst op mijn kamer sta ik eerst met een grote glimlach de versieringen te bewonderen. Hoe is dit mogelijk? Balonnen, lichtsnoertjes met foto’s van mij! Wat is hier aan de hand? Wie zit hier achter? Na een telefoontje met Niël weet ik niet veel meer, “zijn naam is haas”. Omkleden en als vanouds een crewborrel bij het zwembad na aankomst. Denys en Rickert-Jan (piloten) hebben twee heerlijke flessen Prosecco meegenomen. De collega’s nog wat flessen wijn en de nodige nootjes, kaas en chips. En niemand weet iets van de versieringen op mijn kamer.

Gewoon omdat het kan

We hebben een stop van 48 uur. Dus vrijdagavond aankomen betekent zondagavond weer vertrekken. De eerste dag, relax dagje. Ontbijten met plastic handschoentjes en maskertje op. Lekker bij het zwembad wat zon happen. Om vier uur ’s middags (tijdverschil van +5 uur) met de hele crew gezellig eten in het hotel. Dag twee; hetzelfde ochtend ritueel. Het weer is niet zo best dus trakteer ik mezelf op een heerlijke massage in het hotel. Gewoon omdat het nog één keer kan.

Daar ga ik dan

Dan is het zover, de tijd om voor de laatste keer m’n uniform aan te doen. Wat een raar idee. Ik wil er niet te dramatisch over doen en laat het maar allemaal gebeuren. Nog een laatste groepsfoto in de lobby van het hotel en dan op naar de luchthaven. We hebben tachtig passagiers aan boord (Boeing 777-300 met 400 plaatsen) dus kunnen we vierenhalf uur ons bedje in. In de baas z’n tijd verplicht slapen, waar vind je dat.

• 

• 

• 

• 

• 

Wuiven als de koningin

Tijdens de start en landing op de heen en terugreis mag ik in de cockpit zitten, altijd leuk. Voor het uitserveren van het ontbijt word ik “versierd”. Dat ik dat nog mag mee maken op mijn leeftijd 😉 Weinig passagiers merken er echter iets van. Tot dat… ik drie kwartier voor de landing word verzocht door mijn collega’s boven op een trolley (serveer-kar) te gaan zitten. En ja hoor, laatste rondje van de zaak. Marleen, onze Senior Purser speecht dat dit mijn laatste reis is en daar gaan we. De passagiers joelen en klappen als ik al wuivend als de koningin door de gangpaden word gereden. Wat ontzettend leuk is dit. Arme Pien en Wendy die mij het hele vliegtuig door moeten rijden.

• 

• 

• 

Speechen en kadootjes

Na de landing wanneer de passagiers zijn uitgestapt, krijg ik nog mooie toespraken van Marleen en Denys en kadootjes van de crew. Wat een geweldige crew dat ze dit allemaal voor mij doen. En ook op zo’n korte termijn. Dank ook aan Petra en Irma, twee vliegvriendinnen die achter de schermen actief geweest zijn. Zij regelden dat de crew op de hoogte was en mijn kamer er geweldig uitzag.

• 

• 

Ontvangst comité

Op Schiphol staan Irma en m’n broer Arnold me op te wachten met bloemen en een Hello Kitty vliegtuig ballon. Hoe lief! Na een coffee-to-go bij AH, je moet toch iets als de horeca dicht is, op naar huis. En het feestje gaat gewoon door. Annick en Arnold staan me op te wachten. Het huis is versierd. De champagne glazen en taart staan klaar, vijf stuks! Wie komt er nog meer? Die vraag wordt snel beantwoord. Yvon en Jet, vriendinnen die toch al zo’n dertig jaar in mijn leven zijn. Er wordt geproost, gegeten, gelachen en gepraat. Wat fijn dat ze er zijn en alles Corona Proof.

• 

• 

Kers op de taart

Annick is druk op haar laptop. “Wat ben je aan het doen?” “O… even… wat…!” Maar dan nog een laatste verrassing. Niël heeft via deze blog een oproep gedaan voor een videoboodschap; “Ik ga op reis en ik neem mee…” Ik wist nergens van. Hij wilde me verrassen vanuit Vejer en Annick kwam met het briljante idee voor deze oproep. Wat zit ik ontzettend te genieten van jullie mooie, lieve, grappige woorden. Er komen nog wat traantjes maar… het is goed zo. Ik ben blij, ontroerd en dankbaar. Jullie hebben mijn laatste reis van een geweldige tijd bij KLM, onvergetelijk gemaakt. Nogmaals dank aan iedereen.

• 

•