In- en uitladen

Immuniteit

En zo zitten we enkele weken in Nederland. Fijn om iedereen weer te zien op 1,5 meter. Eerlijk gezegd lukt dat niet echt. De berichten zijn niet goed maar ik merk dat ik er redelijk immuun voor word. Als dat nou ook gelijk betekent dat ik immuun word voor Corona…

Amigos

De weken vliegen om. Velen volgen de blog dus hoeven we niet veel te vertellen en kunnen we vooral horen wat iedereen afgelopen tijd heeft gedaan toen wij in Spanje waren. Er valt meer te beleven dan je zou denken in deze tijden. Iedereen heeft z’n verhaal en kunnen we lekker bijpraten.

• 

• 

• 

• 

Hagel, natte sneeuw en 23 graden

Ook het weer in Nederland blijft wisselvalig. “Maart roert zijn staart” en “April doet wat hij wil”. Zo genieten we eind maart twee dagen van heerlijk voorjaars weer, 23 graden en een week later zitten we binnen vanwege de winterse buiten met natte sneeuw, hagel en ijskoude wind.

• 

• 

Roze Olifant Rutte

Niet alleen de temperaturen liepen hoog op ook het debat in de tweede kamer. Maar misschien hebben jullie daar ‘geen herinneringen meer aan’ 🙂 Het leek wel een soap en Rutte bleef maar roepen dat hij “geen roze olifant” had gezien. Maar slim is hij. Of hij nou wel of niet de waarheid sprak, hij mag voorlopig blijven.

Snik

Mijn Audi TT heeft 4,5 maand stil gestaan. Ik besluit met pijn in m’n hart, hem te verkopen. Hij zou onder de Spaanse zon te veel te lijden hebben. Het is zo’n leuk autootje. Ik reed er altijd met een grote glimlach in rond. Na een advertentie op onder andere Crewbazaar (Marktplaats op Facebook voor KLM’ers) reageerde Daphne. Zij is de trotse eigenares geworden van m’n autootje. Wel fijn dat hij in de familie blijft… KLM familie dan wel.

Musa gaat naar Essen

Ni-el is de voorbereidingen aan het treffen voor het beeld ‘Musa’. Musa is verkocht en gaat in Duitsland ‘wonen’. We kregen enkele weken geleden een enthousiaste mail van Elke uit Duitsland. Zij schreef: ‘er zijn maar een paar dingen die je gewoon nooit vergeten’. Zij had samen met haar zoon en zijn vriendin ‘Musa’ gezien op het strand in Callantsoog toen Ni-el daar exposeerde in 2017 en wilde weten of het nog te koop is. Ja zeker, en na een leuke mailwisseling en enkele aanpassingen ivm de hoogte gaan wij haar op weg naar Spanje naar haar nieuwe eigenaar brengen. Enkele kilometers om. Maar voor Musa doen we dat graag.

• 

• 

• 

Busje vol en leeg zonder Anne 😉

En voor je het weet zijn er vijf weken voorbij en pakken we de spullen in voor de terugreis. Het busje is aardig gevuld dus het loont om heen en weer te rijden. Voorin hebben we wat meer ruimte dan op de heenreis want Anne heeft besloten om eerder terug te vliegen naar Spanje. Het ging ineens kriebelen bij haar en ze wilde naar huis. “Het zal stil zijn zonder je An” 😉

• 

• 

Het uitzwaai team

Zondag 25 april worden we wederom uitgezwaaid door onze vaste fans, m’n broer Arnold en zijn vrouw Hanneke. Zij zwaaiden ons zeven maanden geleden uit toen we op de fiets vertrokken naar Spanje en nu zwaaien ze weer.

• 

• 

• 

Vol bewondering

De eerste stop is Essen in Duitsland. We worden enthousiast ontvangen door Elke, Andy en Jana. We laden de halve bus uit zodat Musa uit de bus getild kan worden. Vol spanning staan de nieuwe eigenaren te wachten op de onthulling van het beeld. En ó wat zijn ze blij! Ze raken niet uitgepraat over hoe mooi ze Musa vinden. Om Musa te vinden heeft Elke als een ware Sherlock Holm het internet afgestruind en Niel _sculptures gevonden. Na een heerlijke lunch en leuke gesprekken gaan we weer op pad.

• 

• 

• 

• 

Zoektocht met de twee Matthieus

We kunnen tot 19 uur doorrijden want dan gaat de avondklok in in Frankrijk. Zo komen we via Airbnb terecht bij Jean-Jacques. Tenminste… de boeking is niet bevestigd en daardoor hebben we niet de exacte locatie. We bellen aan bij Matthieu, de locatie die google aangeeft. Die belt aan bij zijn buurman of hij Jean-Jacques kent. “Ja, die woont achter die boerderij”. Matthieu loopt met ons mee en zo vinden we het huis. Helaas niemand thuis. Dus bellen we aan bij de buren. Daar helpt Matthieu 2 ons. Hij belt Jean-Jacques. Na een half uurtje komt hij met zijn vriendin aangereden. Hij houdt zoveel van franse wijn dat hij zijn eigen buurman niet herkent. Met zijn vrolijke dronk krijgen we een rondleiding door zijn huis. Jean-Jacques vertrekt weer met z’n vriendin voor een after party.

Doe maar vier plakjes

Maandagochtend gooien we de sleutel in zijn brievenbus en gaan we op weg naar de houthandel Tarteret Philippe. Niël heeft nog eikenhout nodig voor een kozijn en deur beneden. En waar kan je dat het beste kopen… in Frankrijk natuurlijk. We kopen vier boomplakken eik, meer gewicht kan er echt niet bij in de bus. Spullen weer uitgeladen, hout erin, en weer inladen. We raken al aardig ervaren met in en uitpakken. En daar gaan we weer.

• 

Binnen de tijdsgrens de grens over

We rijden door tot een uurtje voor de Spaanse grens. Tja die avondklok weer. Een kamer bij mensen aan huis met de volgende ochtend een Petit Dejeuner. Dinsdagochtend door naar de Spaanse grens. De PCR test is 72 uur geldig en die hebben we zaterdag gedaan dus nog net op tijd ‘binnen de grens’. Niet dat we ergens gecontroleerd zijn! We besluiten Spanje ook in twee dagen te rijden. De bus is zwaar beladen dus rustig aan. Het bevalt ons wel dat rustige tempo. Zou dat dan toch al die Spaanse invloed zijn op ons?

Surprise arrangement

Ik boek voor die nacht een hotelletje met een arrangement. Onze voedselvoorraad is bijna op en hier krijgen we een fles Cava met tapas… dacht ik. Na de rondleiding door de trotse eigenaar openen we de deur van onze kamer en schieten alle twee in de lach. Ik had de beschrijving niet helemaal goed gelezen. Het is een romantisch arrangement; rozenblaadjes op de grond, hart van rozen op het bed en dit alles verlicht met waxine lichtjes. Gelukkig wél een fles Cava. Wat een romantiek!

• 

De laatste prachtige etappe

Ook hier genieten we de volgende ochtend van een ontbijtje. We rijden rond half tien weg om de laatste 500 km af te leggen naar ons Vejer. Het laatste stuk genieten we nog van een toeristische route door de heuvels. Het voorjaar laat zich in volle glorie zien. De kleuren zijn overweldigend, velden vol paarse, gele en rode bloemen, ingezaaide akkers zo groen. Wat een pracht.

• 

• 

• 

• 

Onze patio

Na vijfenhalve week rijden we weer ons straatje, Calle Bellido in. Ons huisje voelt gelijk vertrouwd. We halen de bus leeg en zetten de meeste dozen beneden. De keukenspullen neem ik mee naar boven, 4 dozen! Waar ga ik dat allemaal laten? Dat is een zorg voor morgen. Nu even een hapje eten, bijkomen van de reis en lekker slapen.

Thuis?

Fijn om terug te zijn. Voelt dit als thuis? Ik weet nog niet zo goed waar thuis is. Ik heb ook nog veel binding met thuis in Bleiswijk. Vejer is ook fijn, zeker nu we in ons huisje kunnen wonen. Maar het leven zoals we het willen gaan vormgeven hier, is er nog niet. Dat maakt het waarschijnlijk nog onwennig. Maar het komt goed. Onze kinderen staan te trappelen om te komen dus we moeten aan het werk. De slaapkamer afmaken. Het lijkt me heerlijk als we ze hier kunnen ontvangen, heel vaak graag.