Gewoon, dagelijkse dingen

Onze dagelijkse dingen, gewoon, onze dagelijkse dingen zijn de dingen die tot in de eeuwigheid bestaan. Nou ja, tot in de eeuwigheid… Tegels, kleuren, deuren, zoveel keuzes te maken dat we bijna vergeten dat ze langer bestaan dan vandaag.

Inspiratie

Bij een interieurwinkel doen we leuke ideeën op en zien we mooie plantenbakken, een leuk balkonsetje en grappig servies. Eindelijk mag ik me gaan uitleven op het aankleden van onze patio. Heerlijk maar ook best lastig om keuzes te maken. Van te voren bedenk ik van alles maar eigenlijk ontstaan de beste ideeën in de uitvoering, ‘het doen’. Bijna iedere dag moeten we beslissingen nemen, spullen bestellen, ik raak er aardig bedreven in. Een dagelijkse routine zou je kunnen zeggen.

Besparen

De tegels voor de vloeren zijn ondertussen geleverd in Barbate, een buurtdorp onderaan de berg. Zeven pallets van 1000 tot 1300 kilo per pallet. Het nadeel van het wonen in een pittoresk dorp is dat er geen vrachtwagen naar binnen kan. Zeker in ons straatje niet. Alles zelf ophalen met de bus óf een transportbedrijf regelen die 7 keer heen en weer gaat rijden? Weer kiezen! We doen het zelf, dat bespaart een hoop geld.

Overgewicht

Dus op naar Barbate. Onze bus heeft het zwaar. Eigenlijk kan er maar 980 kilo in maar we gokken het erop. Bij het uitpakken merken we dat de kartonnen verpakking nat en flink beschimmeld is. Wat een lucht komt er van af. Neus dicht en doorgaan. De grote tegels van 120×60 kan ik echt niet tillen dus haal ik de stinkverpakking van de tegels en Niël tilt ze naar binnen. De eerste dag stouwen we 4 pallets weg.

Teamwork

De volgende dag vol gezonde tegenzin weer op weg naar Barbate. De overige drie pallets halen we op. De kleinere tegels 35×70 zijn wel hanteerbaar voor mij. De verpakking is hier minder beschimmeld dus die laten we voor wat het is. Team Niël en Syl hebben het weer gefikst. 7000 kilo, ‘schoon’ aan de haak.

Spaanse aarde

Eind van de week laat Kiko weten dat hij de olijfboom naar de patio kan komen brengen. Aangezien de bak waar de olijfboom in komt te staan nog aangevuld moet worden met aarde, rijden we naar het stuk grond van onze buurman Antonio. Hij heeft volgens eigen Spaanse zeggen, goede grond. Samen met Antonio en zijn vrouw Oliva, die al behoorlijk op leeftijd zijn, scheppen we 25 emmers vol met aarde.

Campo

Wat een lieve buurtjes hebben we toch om ons heen. Vol trots laten ze ons hun stuk grond met buitenhuis zien. Dagelijks gaat Antonio naar de “Campo” om zijn groentetuin te onderhouden. We luisteren naar de verhalen dat de grond al jaren in de familie is. Alle aangrenzende stukken zijn dan ook weer van broers/zussen en neven/nichten. Het is heel gebruikelijk dat de Spanjaarden een stuk grond buiten het dorp hebben met een huisje erop. Daar verblijven ze vaak in de weekenden met de familie.

Familie

De Spanjaarden zijn echt familie mensen. Vooral in het weekend zoeken ze elkaar op. Vaak bij Opa en Oma of met de hele familie uitgebreid lunchen in een restaurant. Het ziet er erg gezellig uit. En een lawaai dat ze dan maken! De keerzijde van dit alles is dat het ook een verplichting schept.

Cultuurverschillen

Luis, een Spanjaard die hier in Vejer een vakantiehuis heeft met zijn Duitse vrouw Nikola, wonen in Duitsland. Wij hebben ze in de zomer leren kennen en hebben een leuke avond bij hun samen met hun Canadese vrienden. Leuke gesprekken over de verschillen in culturen. Zo verteld Luis, dat door de sterke familiebanden het moeilijk is om hier afstand van te nemen. Het is losbreken van een traditie. Hij heeft dit zelf ervaren.

Bewondering

Maar ik dwaal af. Terug naar de dagelijkse dingen… de aarde voor onze olijfboom. De emmers aarde verdwijnen in de bak en het lijkt niets. De dag erna nog twee ritjes om te zorgen dat onze ‘Olivo’ zich straks heerlijk met zijn worteltjes in de aarde vast kan zetten. Na enkele dagen zware arbeid protesteren mijn handen. Ze willen niet meer. Hoe doet Niël dat toch, dag in dag uit gaat hij maar door. Ik had al veel bewondering voor hem maar dat blijft alleen maar groeien.

Kikolivo

En dan komt Kiko aangereden met onze boom. Geen dagelijks vervoer voor hem, zo’n olijfboom. Het heeft nog heel wat voeten in de aarde om onze olijfboom in de aarde te krijgen. Maar gelukkig zijn Juan, Paco en Fernando, onze bouwhelden, er om ons te helpen. De boom hebben we “Kikolivo” gedoopt want zonder Kiko was het ons nooit gelukt om de boom in de patio te krijgen.

Mooi resultaat

Juan en Paco beginnen met het leggen van de tegels. Gesneden koek voor Juan en Paco maar o wat spannend voor ons. Hoe zal het resultaat zijn… we zijn heel blij met onze tegels. De eerste twee kamers zijn aan het eind van de week klaar.

Feestje

Terwijl Niël in het weekend de nieuwe tegelvloer aan het moppen is, maak ik ons huisje en de logeerkamer schoon. Even verderop is een verjaardagsfeestje op het dak met live muziek. Buiten schijnt het zonnetje en is het nog steeds zo’n 24 graden. Je hoort ons niet mokken hoor. Schoonmaken voelt bijna als een feestje. Bijna dan hè.

Hollandse kou-kleumen

Alhoewel het overdag nog heerlijk weer is, worden de ochtenden en avonden een stuk frisser. De warmtepomp voor de vloerverwarming is helaas nog steeds niet aangesloten. De elektricien moet eerst nog wat energie leveren om alles aan te sluiten. Daarna een afspraak maken met Roger en Annemarie voor de aansluiting van de pomp. Ja, we zijn al behoorlijk verpest met onze vloerverwarming afgelopen winter. De bouwers moeten ontzettend lachen als wij zeggen dat we het ’s avonds frisje vinden. Maar ja, wij hebben nou eenmaal geen Spaans bloed.

Deadline

Yes, het is gelukt. Twee weken geleden heb ik mijn vorige blog geplaatst en beloofd niet nogmaals zes weken voorbij te laten gaan. Mijn deadline had ik gezet op vandaag. Het is vast een oefening om straks onze deadline te halen voor de opening. Tot nu toe houden we het nog een beetje in het midden, voorjaar of zomer. Maar uiteindelijk gaan we natuurlijk naar een eindstreep werken. Er hebben zich al enthousiastelingen aangemeld die heel graag een kamer willen boeken in onze B&B.

Leon

Leon, een vriend van mijn broer Arnold, heeft meerdere keren gevraagd of hij al tickets kan boeken. “Nog even geduld Leon. Als we een openingsdatum weten, hoor jij het als eerste. En super gezellig dat jullie met de CCC (vriendenclub) langs gaan komen. We hebben het ligbad alvast voor jullie getest.”

Thuis

We hebben het eigenlijk niet zo in de gaten maar al die dagelijks dingen, die keuzes, zijn uiteindelijk ons thuis en natuurlijk jullie vakantiebestemming 😉 waar we jullie graag verwelkomen.