Deze ene dag

Deze ene dag was onbeschrijflijk. Hoe beschrijf je onbeschrijflijk?

dinsdag 8 september, van Berceo naar Burgos, 102 km.

Hoge bomen

Kleding en Cubes weer schoon en fris. We kunnen weer. Een dagje uitgerust, klaar voor wat de dag ons gaat brengen. Ik hoop een beetje warmte. Het begin van de dag is koud. Wel zon maar nog achter de hoge bomen.

Eerst weer een stukje terug naar het Noorden om de hoge bergen te omzeilen. De zon schijnt laag over de goudgele velden. Eindeloze graanvelden, net geoogst. Tegenlicht geeft een kleurenpallet van rood via groen naar geel. Een gouden gloed.

Het is Hop

Een flinke klim, daarna een lange afdaling, zo hebben we het graag, het lijkt eindeloos naar beneden te gaan. Langs gewassen, hoog opgespannen. ‘Wat is dat?’ Er staat een bord bij… even zoeken… Hop is het! Je ruikt het bier in de ‘bloem’. Dan toch weer omhoog. Eindeloos was niet eindeloos.

• 

• 

Garmin

Garmin is vandaag behoorlijk opstandig. Hij weigert onze route te berekenen; wil niet dat we over onverharde wegen gaan. Dit keer heeft hij ongelijk.

De route is vrij vlak. We gaan als een trein, vliegen collega-fietsers voorbij, zien mooie vergezichten. Tijd voor koffie en een aanpassing van de route, kijken of Garmin mee wil werken.

Niets is wat het lijkt

De routegids van de Pelgrims waarschuwt voor een drukke D-weg. Veel vrachtverkeer. Het alternatief gaat een stuk om. Wat te doen? Rechts de bergen in? Terwijl we heerlijk door een dal rijden? Toch maar wél. Een stadje dat in de verte grauw en grijs opgaat in de berg is van dichtbij gezellig, groen en levendig. Niets is wat het lijkt. Syl haalt brood bij de panedería. En dan…

We rijden het dorp uit, nog een klimmetje en dan meanderen tussen de bergen waar de vallei bewerkt word door de boeren. De hoogten zijn vooral steen. Prachtig landschap. Op een enkele boer op zijn trekker na is er niemand, wat een rust.

Er is geen kip

We lunchen in een dorp, het mag geen naam hebben, al heeft dat het wel; Carrias. Michael is daar geboren. Hij komt kijken naar de happening van de dag, wij. Na een leven in Argentinië en Barcelona is hij weer thuis. Eerst 1200 inwoners nu 12. Niet iedereen vind het daar zo mooi als wij.

Orkest

We rijden weg uit dit dorp, twijfelen of we goed gaan – je kent Garmin ondertussen. Terwijl we staan te kijken begint een orkest aan kippen te kakelen. Geen kippenhok maar een huis vol kippen. Een luxe kippenverblijf.

6 kilometer

Michael komt al weer aangelopen. Ziet onze vertwijfeling wat de weg betreft en geeft Garmin gelijk. ‘Die kant op’ wijst hij. We staan voor een onverharde weg. Geen keus…t is maar 6 km… Deze 6 km vergeet ik nooit meer. Ik krijg weer kippenvel als ik het opschrijf. 

Onbeschrijflijk

Hoe schrijf je dat wat onbeschrijflijk is? Ik ga het toch proberen. Er ontvouwt zich een landschap dat zo prachtig is, met zo’n schoonheid dat ik een brok in mijn keel voel. 

Omgeven door hoge bergen die in de verre achtergrond het landschap omzomen. Weidsheid, leegte, ruimte zo ver je kunt kijken. Het gravel waar onze banden doorheen knerpen maakt een weg tussen de graanvelden, zonnebloemen en bossen. De wind waait in onze rug. De zon hoog aan de hemel warmt ons.

Een gelukzalig gevoel neemt bezit van me. Ik kijk naast me en zie bij Syl dezelfde blik. Het is werkelijk mooi. Je fietst er door, bent er onderdeel van. Dat allemaal tegelijk; wij samen, eindeloze ruimte, niemand anders. Alles is prachtig en bijzonder en tegelijkertijd heel gewoon. Fietsen, knerpen, Syl, zon, wind, wij. Onbeschrijflijk. Het staat in mijn geheugen gebrand.

Niets duurt eeuwig

Omdat niets eeuwig duurt fietsen we deze wonderlijke plek ook weer uit. Wel met een een heel ander gevoel. Het duurt nog even voor we op de camping arriveren. We moeten nog een stuk van de drukke D-weg fietsen. Het verkeer raast langs ons. Gelukkig is er ook een Camino-pad naast. We landen op de camping. Syl haalt boodschappen, ik bouw ons plekje op. Het is een zachte avond, we koken samen, delen ieder onze eigen gedachten op deze ene dag.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

•