Beren op de weg

Nu Spanje een feit is, zie ik in plaats van beren “bergen op de weg”. Ze komen steeds dichterbij en worden steeds hoger. Zal het me gaan lukken om naar boven te komen en de bergen te bedwingen?

Donderdag 3 september Saint-Pied-de-Port naar Espinal, 39 km

Vrijdag 4 september Espinal naar Puente la Reina, 75 km

Zaterdag 5 september Puente la Reina naar Navarette, 91 km

Zondag 6 september Navarette naar Berceo, 39 km

Ineens in España

En dan zijn we ineens in Spanje. Helaas geen bord met “Bienvenido a España” waar ik in mijn gedachte al een leuke foto had gemaakt. Gelijk beginnen we met de berg-etappe. Ik zet mijn Cube na enkele kilometers van Eco naar Tour. Niël houdt het een heel stuk langer vol. Halverwege even stoppen om op adem te komen en het vocht aan te vullen. Pffff hard werken. De spieren verzuren. M’n gezicht kleurt als een tomaat. Maar dan… zie ik de top!

Na 18 km klimmen bereiken we Puerto de Ibañeta (1057 hoogte). Yes, we did it en we worden beloond met een prachtig uitzicht. Nog een klein stukje naar beneden om naar de camping te gaan. Deze dag houden we de afstand kort na zo’n inspanning. De temperatuur daalt snel zodra het zonnetje achter de hoge bomen zakt. Om negen uur duiken we in ons tentje in een goed boek.

Spaanse temperaturen?

De nacht is vochtig en koud. Sokken, t-shirt, sportlegging… alles aangetrokken maar nog lig ik tot ’s morgens 9 uur te koukleumen. Ik kijk naast me en zie een Mummie! Onze mummie-slaapzakken garanderen dat ze tot aan 10 graden warm blijven. Maar zelfs met de capuchon van je slaapzak op is dat vannacht niet gelukt. De Weer-app gaf 11 graden aan. Waarschijnlijk moet je ook iets meer vet op de botten hebben wil je warm blijven bij 11 graden.

De campings in Spanje zijn een hele andere beleving dan in Frankrijk. Het merendeel zijn vaste plaatsen met stacaravans of caravans met voortenten, terrasje (liefs met kunstgras) en een extra keuken-tentje. Voor de kampeerders een veldje. Het is even schakelen. Wij vinden kleine campings leuk maar ik denk dat we blij mogen zijn als we nog campings vinden in het binnenland die open zijn. Dus aanpassen en door gaan.

Michelangelo?

Onderweg van Espinal naar Puente la Reina komen we een fietspelgrim tegen boven op weer een uitzichtpunt. Ja denk niet dat we de bergen nu gehad hebben. Wist je dat Spanje na Zwitserland het land is met de hoogste gemiddelde hoogte van Europa, 42% ligt hoger dan 1200 meter. Maar terug naar onze fietspelgrim genaamd Michelangelo. Nee niet die! maar een Spanjaard die al 11 jaar de camino rijdt. Een mountainbike met een paar vlaggen achterop en een heel klein rugzakje. Hoe doet hij dat? Later blijkt dat zijn vrouw voor de bagage zorgt. Hij komt uit Valencia en vertelt dat hij nu naar Pamplona rijdt om heerlijke pinchos te gaan eten op Plaza de Castillo bij Cafe Iruñ. “Delicioso” volgens hem. Dus ja, wat doe je dan, erachter aan.

Koude grond

Maar eerst besluiten we voor Pamplona rechtsaf te slaan. Een D-tour naar Decathlon om een extra slaapzak te gaan kopen. Niël kwam met het warme idee om een slaapzak om onze slaapzak te doen. Laagjes is het geheim. Dus nu een goedkopere variant die tot 15 graden warm blijft. Dus 15-10=5 graden toch? Logica van de koude grond 😉 Iets zwaarder bepakt (680 gr) rijden we naar Cafe Iruñ. Michael Angelo komt net naar buiten als wij met een verhit hoofd neerstrijken op het terras. Wat is het warm vandaag!!! Onze “vriend” heeft zijn pinchos al op en enkele cervezas met Francesco (su amigo) want hij is erg “gezellig” en geeft Niël spontaan een omhelzing. Oeps niet handig! De tafelgasten naast ons beginnen een heftige discussie maar Michael Angelo lacht het weg. Hasta Luego Michelangelo y Franscesco.

Na de heerlijke pinchos op naar Puenta la Reina. Een mooi historisch stadje met een camping boven op een berg. Een onmogelijke grindweg naar boven. Niël gaat eerst even kijken of er plaats is op de camping en daarna rij ik naar boven. Pfff ik heb dan wel mountainbike banden maar dit is toch wel even wat anders dan de geasfalteerde wegen. Boven gekomen besluiten we ons tentje op te zetten op het veldje van de Albergue.

Nu 2, 100 in topdagen

Een Albergue is een pelgrimsherberg waar je kan overnachten en eten. Het was een pittig dagje dus we besluiten te reserveren voor het dagmenu. Dat was maar goed ook want we waren met z’n tweeën! De eigenaar vertelt dat er 76 pelgrims bedden zijn en er op topdagen 100 pelgrims zijn. Niet dit jaar. De avond is warm, we zitten nog even bij ons tentje. Dat wordt maar 1 slaapzak vanavond.

Topo aan de Oja

Spanje is onderverdeeld in 17 autonome regio’s die bestaan uit 50 provincies. We zijn de grens overgekomen bij Navarra en vandaag rijden we La Rioja binnen. Beide zijn een autonome regio en een provincie. Nou heb ik altijd gedacht dat La Rioja stond voor de rode wijn uit Spanje. Jaja ik weet niet veel van wijn maar wel dat het lekker is. Tijdens het fietsen bedacht ik, de naam komt vast van de rode aarde waarin de wijnranken zich wortelen en volhangen met trossen druiven. Maar nee, ik lees net dat de naam komt van de rivier (Rio) genaamd El Oja die door deze streek loopt dus Rio-Oja = La Rioja. Weer wat geleerd 🙂

“Buen Camino”

Tentje opbreken, ontbijten en we gaan weer op pad. We hebben de route gezet op Logroño, hoofdstad van La Rioja. De route gaat voorspoedig. We zien steeds meer pelgrims, vooral wandelaars. De wandelpaden lopen parallel met onze weg maar dan door de bossen en velden. Ze kruisen elkaar regelmatig. En veel wielrenners komen we tegen. We begroeten elkaar als fietsers en velen roepen “Buen Camino”. Zoiets als: goede wandeling/reis. “Gracias” roepen wij in koor vanaf onze fietsjes. Zelfs auto’s die voorbij rijden, draaien hun raampje naar beneden en roepen het. Daar word je toch blij van!

Gratis, gewoon omdat het kan

We hebben 3 boekjes bij ons (St. Jacobs fietsroute) die de route beschrijft van Maastricht naar Santiago de Compostela. Deel 1 en 2 hebben we al weggefiets. Er staan beschrijvingen in die je onderweg tegenkomt. Zo lees ik voor vandaag het volgende: “De Monasterio de Irache ligt enigszins verscholen achter een groot wijnbedrijf. Ter compensatie kunnen pelgrims aan de achterzijde langs het pad gratis water tappen en… wijn!” Als echte Nederlanders laten we deze kans natuurlijk niet voorbij gaan en wijken we wederom van ons padje af om ons bidon te vullen met water… o nee wijn! Ik ben even onder de kraan gaan hangen, gewoon omdat het kan. Zie het filmpje op Instagram vanavond.

Achter de Bodega ligt de Monasterio. *Hier moet je zijn voor een beetje wijn*

Niet blij

Aangekomen bij de camping in Logroño kijken we elkaar aan. Hier worden we echt niet blij van. Waar ligt de volgende camping? 30 km verderop. Ach het gaat zo lekker vandaag, laten we maar door fietsen. Net buiten de stad komen we op een onverharde weg.

Verdwaald in No where

Wat doen we? Dat zal zo wel over zijn. En inderdaad na 1,5 km weer op asfalt maar in de middle of no where. Google zegt rechtdoor. Het aantal “nog te rijden kilometers” van ons accu loopt gestaag naar beneden zodra we weer gestaag een berg op fietsen.

Oeps, ook nog een afslag gemist. Heb jij hem gezien? Nee, jij? Oké uiteindelijk bereiken we de camping met nog 8 km over op Eco en uiteindelijk 91 km gereden. Kapot ben ik. Ik voel al m’n spieren. Tentje opzetten, een left-over van eergister opeten en naar bed. Wat zal ik lekker slapen.

Een rustdag toch?

We hadden een rustdag ingepland want het is weer de hoogste tijd voor een wasje en onderhoud (van mij – massage Niël?). De camping is echter weer zo’n stacaravan-kamp. We besluiten één camping op te schuiven, 20 km verderop bij Nájera. Helaas de camping is gesloten.

Op naar de volgende, 17 km verderop in Berceo. Niël waagt er een telefoontje aan. Hij heeft begrepen dat ze open zijn. Even kijken of de lessen van Daniël zijn vruchten afwerpt. We fietsen rustig door, stoppen onderweg om nog een bakje bramen te plukken en genieten van de wijnvelden. Het blijft droog ondanks de zware luchten. ’s Middags voor ons tentje breekt zelfs de zon nog even door.

Ja-woord

Ik moet jullie nog iets bekennen. Voordat we met deze reis begonnen had ik zo mijn bedenkingen. Er was een moment waarop we tegen elkaar zeiden, gaan we ervoor of niet (toen we de fietsen moesten gaan aanschaffen). We gaven elkaar het JA woord. Toen kwam er een maand van training en kampeer-oefeningen. Daarmee kwam bij mij ook de twijfel. Na een weekendje fietsen naar Limmen waarbij ik m’n billen kapot reed dacht ik: “Waar beginnen we aan”! Zijn we wel genoeg getraind? Hebben we wel alles bij ons of te veel bij ons?

A en B

De beren werden groter en er kwamen er meer bij. Wie A zegt moet ook B zeggen. Dus zo vertrokken we donderdag 30 Juli. En nu bijna 6 weken verder ben ik weer een stukje wijzer geworden. Ik heb me druk gemaakt over die beren maar zodra we het avontuur aangegaan zijn, zijn de beren weggerend.

Beren en Bergen

Het heeft mij doen beseffen dat je meer kan dan je van te voren bedenkt. Het geeft je zelfvertrouwen een boost en dat kan iedereen op z’n tijd gebruiken. Het is fijn om uit je comfort-zone te stappen en dingen te ondernemen die nieuw voor je zijn. Zo gaan we ook ons avontuur aan in Vejer de la Frontera. En tuurlijk vond ik het doodeng om KLM vaarwel te zeggen maar ik weet zeker dat ons nieuwe leven in Vejer gaat lukken. Is het niet links om dan wel rechts om. De beren zijn weg maar die bergen…