Anderhalve week om bij te komen, aankopen te doen voor de renovatie van ons huisje, fietsen in de omgeving… om het niet af te leren, vrienden te ontmoeten om bij te kletsen en bijgevoederd te worden. Dat hebben we afgelopen anderhalve week gedaan in Vejer.
Op de fiets naar Barbate
Gezelligheid bij Anne en Arco op het dakterras
Afkick verschijnselen
En afkicken, heel veel afkicken. Vooral ik had er last van. De confrontatie met het gewone leven. Dat klinkt dramatischer dan het is. Want het gewone leven is ook fijn. Ik zal eerlijk zijn met jullie. De onzekere toekomst vloog me ineens aan. Ineens waren die beren er weer. Niet een paar maar een hele grote familie. Het zag er zwart van, al waren het bruine beren. Een blik in onze patio deed de moed me in de schoenen zinken. Er moet nog zoveel gebeuren.
En het besef dat ik m’n baan heb opgezegd nu het eind dichterbij komt. Het voelt als een amputatie. “Vliegen” is een stukje van mij. Ik geloof oprecht dat ik in de rouw ben. De tranen zitten me hoog. Allerlei vragen poppen op in m’n hoofd. Pfffff waar is dat relaxte gevoel van de afgelopen maanden? Niël vraagt me terug te gaan naar dat gevoel dat ik de beren had “overwonnen”. “Lees de blog nog maar eens. Je kan het, Geloof in jezelf, Het komt echt wel goed”.
(on)Afscheidelijk
Woensdagochtend rijden we richting Malaga. Een strak blauwe lucht en het wordt vandaag weer zo’n 25 graden. Wat zal ik het mooie weer gaan missen en m’n vriendje ook! We zijn afgelopen maanden bijna onafscheidelijk geweest. Dat klinkt misschien klef maar zo hebben we het zeker niet ervaren. Ik zat tenslotte niet achterop maar had m’n eigen fiets, m’n eigen luchtbed en m’n eigen slaapzak. Dus niets klef 🙂
Afscheid
Ik neem afscheid van Niël. “Te veo pronte cariño”. Hij rijdt door naar Alicante. Daar gaat hij de zaagtafel en nog wat materialen oppikken die Arnold, mijn broer, in maart heeft meegenomen. Arnold en Han (m’n schoonzus) zouden vanaf hun huis in Alicante een weekje langskomen in Vejer maar in plaats daarvan kwam Corona langs. Lang zo gezellig niet en ook nog ongevraagd.
Afgeprijsd
Ik vlieg met Vueling, een Spaanse maatschappij voor 21,90 euro!! Wat best nog prijzig is want Ryanair vloog die ochtend vroeg voor 9,99 euro. Waar zijn we mee bezig jongens, dit kan toch niet. En er zaten misschien 50 passagiers in het vliegtuig. Ik snap er niets van. Maar goed na twee uur en vijfenveertig minuten landen we op een grijs Schiphol. Ik heb geen bagage dus sta zo buiten. Mijn chauffeur Arnold staat al te wachten. De trouwste en liefste chauffeur die er te vinden is.
Afstand
Ik stap achterin met kapje op natuurlijk. Eigenlijk zou ik nog een kapje over m’n voorhoofd moeten doen. Ik heb namelijk sinds een paar dagen een rare uitslag. Het jeukt en is pijnlijk. En of het besmettelijk is… ik denk van wel. Dus thuis maar in quarantaine. Dochter Annick blijft zolang nog bij haar vader.
Afschuwelijk
Donderdagochtend naar de huisarts. Die ziet het direct: Gordelroos. Ieuw, het woord alleen al! Het is een virus in de zenuwbaan en daarom best pijnlijk. Antibiotica kuurtje mee, oogzalf en koelzalf voor de jeuk. Ik kan ook gewoon buiten gaan staan, daar koel ik ook behoorlijk af met 14 graden brrrr. En… het is besmettelijk voor mensen die nog geen waterpokken hebben gehad. Dus als je me tegen komt op straat… rennen. Maar wees gerust ik durf me zo echt niet op straat te vertonen. Ik zie er niet uit. Zwaai maar naar me, ik zit voor het raam.
Wel mooie luchten…
Afgereisd
Niël is de volgende dag weer in z’n bus gestapt. Klaar om de 680 km terug te rijden. Het is een hele mooie route die we al eerder hebben afgelegd. Niet op de fiets hoor maar dat gaan we zeker een keer doen. ’s Middags belt hij om een uur of half 4 dat hij weer veilig in Vejer is aangekomen. Alle materialen zijn binnen, Niël is weer uitgerust en in shape dus aan de slag. Hij heeft er zin in.
Afscheidsreis
Er staan nog twee vluchten in m’n rooster. Volgende week woensdag naar Shanghai en 23 oktober naar Paramaribo. Shanghai gaat het niet worden. Ik zie er niet bepaald representatief uit. Het zal toch niet zo zijn dat ik m’n laatste vlucht al gemaakt hebt zonder dat ik dat wist. Ik ben tot eind november in dienst maar KLM heeft besloten dat ze geen geld meer investeren in de Flight Safety training die je elk jaar moet doen.
Begrijpelijk maar die had ik even niet zien aankomen. Het betekent namelijk dat ik november niet meer gekwalificeerd ben en dus niet meer mag vliegen. Ik hoop dat ik eind oktober nog een vlucht mag maken. Afscheidsreizen zoals die normaal georganiseerd werden als je uit dienst gaat, zijn er niet. Dat snap ik. Maar please, mag ik nog één keer m’n pak aan en “stewardessje spelen” 😉
ES 
NL 
EN
Wauw Silvia, heftig allemaal. Sterkte meis met dargene wat al dan niet gaat komen.?
Als je het allemaal zo achterelkaar aan ziet staan is het wel even heel heftig he?! Supergemeen dat je deze nare uitslag hebt. Dat heb je niet verdiend. En dat je dus volgende week waarschijnlijk niet op pad kunt. Wat is er veel gebeurd de afgelopen weken. Het komt allemaal zeker weer goed hoor! Kijk hoe rijk je bent met al die lieve mensen om je heen, een droom om aan te bouwen, een plekje in de zon wat op je wacht! Hou je taai! Beterschap en in de tussentijd dan maar veel thee en pepernoten. Ff wat spek op die smalle heupen van je! Xxx
Probeer maar te genieten van die laatste momenten Sylvia.
We zullen naar je zwaaien. En als je na de quarantaine behoefte hebt aan een op-1,5meter-afstand-borrel of lekkere koffie van Ro, weet je ons te vinden.
Mooi geschreven, wat een talent!
TakeCare & kijk terug met een lach & een traan! Wat een mooie herinneringen! En nog meer die jullie gaan maken!
Ach, Sylvia, wat een nare samenloop van omstandigheden. Ogen dicht en doorgaan. Rouwen is niets anders dan het vormen van nieuwe ‘neuronale paden’, m.a.w. het aanleren van nieuwe vertrouwdheden en gewoontes en dat kost tijd en doorgaan!! Hartelijk welkom in Bleiswijk voor een bakkie. Wij hebben als pensionado’s niets belangrijkers omhanden.
Hou je taai en misschien tot ziens?
Wat een onderneming zo op jullie fiets, fantastisch dat jullie dat aandurfden. Zal een bijzondere ervaring geweest zijn om nooit te vergeten. Zal even wennen zijn, een ander land, een huis wat nog lang niet af is en een andere taal.
Maar het komt allemaal vast wel goed. Het huis zal best heel mooi worden. Ga er saampjes maar lekker voor en geniet vooral.