Er was eens… een begin

Een begin van de bouw of eigenlijk van de sloop. Ik eindig daar m’n vorige blog mee. De bouwers staan om 8.15 uur op de stoep en halen binnen een week de hele patio leeg. Wat een ruimte! Zaterdag komen José de architect, Naní de bouwer en zijn collega Jezus de lijnen uitzetten. De lijnen waar de verschillende hoogtes afgegraven moeten worden. En sindsdien is het stil, muisstil op de patio. Que pasa?

• 

• 

• 

• 

• 

Oud, ouder, oudst

Bij het afgraven van het terrein moet een archeoloog aanwezig zijn. Vejer Casco Antiguo, oftewel het echte oude dorp is gebouwd op de romeinse restanten die zijn gevonden uit de 7e eeuw voor Christus. Echt oud dus. Wij wonen in een aangrenzend, nieuwer gedeelte. Onze patio is waarschijnlijk 200 jaar oud dus de kans dat ze een romeinse helm gaan vinden is niet zo groot. Toch wil de archeoloog zelf een oogje in het zeil houden.

Wijze Raad?

Nu blijkt dat vanwege Covid de Spanjaarden bij de Gemeente al bijna twee jaar in de slowmotion stand staan. We moesten al engelengeduld hebben voor onze bouwvergunning, een jaar en acht maanden. Nu blijkt dat de aanvraag voor de archeoloog via de Raad van Andalusië loopt waar ze volgens mij denken dat de Lockdown nog eeuwig voortduurt.

Muy rapido

José en Naní proberen nu via Pepe, een belangrijk persoon binnen de gemeente, de toestemming voor de archeoloog bij de Raad te versnellen. Maar wat betekent versnellen? In plaats van zes maanden drie maanden? In plaats van twee maanden, volgende week? Adem in… adem uit. We voelen enige irritatie opkomen want we willen door.

Tik tik tik, Niël tikt rustig door

Niël heeft ondertussen alle buitenste muren aan de binnenkant van de patio schoongemaakt met zijn houweel. Het liefst willen we namelijk deze muren laten zien aan de binnenkant van de kamers. Net zoals we in ons huisje gedaan hebben. Genoeg werk nog zolang de archeoloog nog niet uit zijn winterslaap komt. De muren moeten namelijk allemaal gerestaureerd worden.

• 

• 

• 

• 

Nieuwe gasten vliegen in

Er staan weer nieuwe ‘gasten’ aan de poort, Irma en Bart. Zover we nu in de agenda kunnen kijken de laatste van dit jaar. Het eerste jaar zaten we aardig vol en we waren nog geeneens open 😉 Irma is een KLM collega-vriendin of eigenlijk moet ik zeggen ex-collega. Ik heb toch nog steeds het gevoel bij de blauwe familie te horen, dat slijt nog niet echt. Leuk om weer bij te kletsen over het KLM-leven.

• 

• 

Wandeling inclusief fotograaf

Niet alleen vliegen maar wandelen is hun ook niet vreemd. Wat een wandelgeiten zijn die twee zeg. Niet te stoppen, bijna elke dag een mooie wandeling gemaakt uit het wandelboek ‘Wandelen in Cádiz’ van Anne. Irma heeft het e-book zelf ook aangeschaft want er staan veel leuke feitjes in over de gehele omgeving. Aanrader dus! En tja, er moest natuurlijk een fotograaf mee om deze heerlijke wandelingen vast te leggen. Nou dan ben ik ook de rotste niet dus aardig wat kilometers in de benen na dit weekje.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Stilte… voor de storm?

Na hun vertrek valt de stilte nog meer op. Wel alle tijd om met José de architect te mailen wat het plan is. Alle hoop is op Pepe gevestigd. Hopen dat hij de procedure kan versnellen. We weten ondertussen dat de gemeente van Vejer de langzaamst werkende gemeente van Spanje is dus we hopen dat ze op z’n vroegst in Januari/Februari verder kunnen. Is dat te positief gedacht?

APK, Kalk en Cádiz

Tussen alle verwachtingen en renovatie muurwerkzaamheden in plannen we een dagje om naar Sevilla te rijden. Het is alweer een jaar geleden dat onze bus APK gekeurd is dus we zijn weer aan de beurt. Laten we dat dan maar gelijk combineren met een bezoek aan ‘Cumen’, onze kalkleverancier. Ik mail naar Angél dat we graag weer 25 zakken Kalk komen halen. Geen probleem, de volgende dag ligt het klaar. Daarna tikken we nog even Cádiz aan om een leuk cadeau te kopen voor Sierd.

• 

• 

• 

• 

Master Sierd

Sierd is de jongste zoon van Niël en studeert af aan de Universiteit in Enschede met zijn Master ‘Creative Technology’. Daar heeft hij hard voor gewerkt en super gedaan. We zijn trots op hem. 23 december is zijn presentatie/verdediging en daar willen we natuurlijk bij zijn. Niël gaat sowieso en ik bedenk me dat ik net zo goed mee kan gaan omdat de bouw nu toch stil ligt. Het plan was eerst dat ik hier zou blijven als bouwopzichter.

Brrrr

Dus zo gezegd, zo gedaan. Uitzoeken wat we nodig hebben aan papieren want het is helaas niet zo vanzelfsprekend meer om in een vliegtuig te stappen. Maandag 20 december vliegen we samen naar Nederland. Kerst gezellig in het koude kikkerland, brrrrr. Kan nu al tegen de kou opzien.

Wijsheid komt met de jaren

Niël wordt ondertussen wijzer. Wijsheid komt met de jaren en hij krijgt er weer een jaartje bij op 12 december. Ik maak een heerlijk ontbijtje op bed voor hem en heb natuurlijk cadeautjes. Tenminste … Een heerlijke fles whisky, daar wordt hij altijd blij van en een verrekijker. Helaas krijg ik twee dagen van tevoren een mail waarin de bestelling gecanceld is. Het lijkt mij zo leuk dat hij zijn geliefde gieren dan voortaan van dichtbij kan bekijken. Maar ik ben niet voor één gat te vangen en maak zelf een verrekijker voor hem. Hij is zo blij als een kind, wijs kind dan wel.

• 

• 

• 

• 

Verhuizen

In het weekend helpen we Carlos en Darrell verhuizen. Ze hebben een huis vlakbij ons gekocht. We helpen eerst wat spullen overbrengen met onze bus en gaan daarna aan de slag. We gaan helemaal los en hebben er lol in. Carlos en Darrell zelf zijn namelijk naar hun oude huis om te lunchen met Carlos zijn ouders. We gaan als een tornado door het huis, ruimen de keuken in, maken het bed op, vegen en poetsen het trappenhuis (5 trappen) en maken het gezellig. Net als we klaar zijn komen ze binnen. Die gezichten van hun… onvergetelijk.

Afgeschreven

Graag doen ze iets terug. Zo helpen we elkaar over en weer. Dus maandagochtend loopt Carlos met mij naar de Diputacion. Een kantoor waar ze riool-, afval- en gemeentebelasting verzorgen. Ik heb vragen over de rekeningen of eigenlijk over de bedragen die van mijn rekening afgeschreven worden. Waar zijn die voor?

Geweldig

Het wordt een komische situatie. Binnen vraagt de medewerkster: “hebben jullie een afspraak gemaakt?” Carlos: “Nee dat hebben we niet, kunnen we nu een afspraak maken”. Ze geeft ons een telefoon nummer waar we naar toe kunnen bellen. Maar of we dit wel aan de andere kant van de glazen deur willen doen. Carlos belt het nummer en wat denk je… De vrouw die ons het nummer heeft gegeven pakt de telefoon op en over 45 minuten kunnen we komen. Ik kom niet meer bij. Dit is toch geweldig. En daarbij is er geen klant te bekennen in het kantoor waar drie man sterk zit.

Een wonder

Mijn dagelijkse bezigheden bestaan onder andere uit een hotline onderhouden met José de architect en onze vriend Deepl, het vertaalprogramma 😉 En, dan ineens krijg ik een mail met de kop “Buenas noticias!” Je hoeft geen talenwonder te zijn om te weten dat dat goed nieuws is toch? Snel open ik de mail en José schrijft me: “Hoewel we niet OK hebben van de afdeling Cultuur, heeft Pepe Ortiz gesproken met de afgevaardigde van Cultuur en laat ons (officieus) beginnen”. Sííííí zo blij! Halverwege volgende week gaan ze de werkzaamheden weer opstarten. Er was eens… een wonder.